Το βασίλειο του μονόφθαλμου. (Το παρακμύθι)

Μια φορά κι έναν καιρό, ανάμεσα στους τυφλούς επικρατούσε ο μονόφθαλμος κι έτσι αποφάσισαν να τον χρίσουν επισήμως βασιλιά. Κι ο μονόφθαλμος, σου λέει, έγινε ξάφνου Μονόφθαλμος με κεφαλαίο και απέκτησε πλούτη, εξουσία και μια μύτη ως τον ουρανό.

Και οι τυφλοί που τον επέλεξαν για να τους κυβερνήσει, του έδωσαν να διοικεί μια εταιρεία με το όνομα «Ξέρω - τουλάχιστον - πού - παν - τα - τέσσερα». Η δουλειά του δεν θα ήταν δύσκολη, θα έπρεπε μονάχα να ξεχωρίζει τους καλούς εργάτες από τους κακούς, να ανταμείβει τους πρώτους και να διώχνει τους δεύτερους. «Απλά πράγματα», σκέφτηκε. «Κάτι σαν να ξεχωρίζεις τη σκάρτη σοδειά από την κανονική» είπε, λιγάκι φωναχτά και το μετάνιωσε, γιατί άφησε να φανεί στους κατωτέρους του η ταπεινή καταγωγή του.

Οι μέρες κυλούσαν και ο Μονόφθαλμος ήταν ικανοποιήμενος, πρώτον, γιατί μπορούσε να βλέπει τα πλούτη του να αυγαταίνουν και δεύτερον, γιατί μπορούσε να βλέπει τα πλούτη του να αυγαταίνουν. Η εταιρεία που είχε να αναλάβει να διοικεί υπέθετε πως πήγαινε καλά αφού τα σεντούκια του γέμιζαν ξανά και ξανά, τόσο που με το ζόρι έκλειναν. Γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια του που κατάφερνε να είναι βασιλιάς και διευθυντής χωρίς να ρίξει στάλα ιδρώτα στο καλογυαλισμένο του πάτωμα. Δεν τον ένοιαζε αν ανάμεσα στους καλούς εργάτες, υπήρχαν και κακοί κι έτσι άφηνε την εταιρεία στη τύχη της, αφού η δική του του είχε χαμογελάσει εδώ και καιρό.

Τα χρόνια περνούσαν, τα σεντούκια του Μονόφθαλμου πολλαπλασιάζονταν, η μύτη του άγγιξε τη στρατόσφαιρα από την τόση περηφάνεια, η κοιλιά του ακούμπησε το φρεσκοποτισμένο γρασίδι της βασιλικής του αυλής από το πολύ φαϊ και το μάτι του άστραφτε από ευτυχία. Μέχρι μια αποφράδα μέρα, που ο Μονόφθαλμος γνώρισε την Κρίση, μια εντυπωσιακή γυναίκα παγκοσμίου φήμης που μόνο αυτός μέχρι τότε δεν ήξερε. Η Κρίση, με έναν τρόπο που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει, εξαφάνισε με τον καιρό τις χρυσές λίρες του Μονόφθαλμου, στράγγιξε τα σεντούκια του και τον κατάντησε ηγέτη ενός βασιλείου με θεμέλια που τρίζουν.

Πάνω στην απελπισία για το στέμμα που ένιωθε να χάνει από το κεφάλι του, πήγε για πρώτη του φορά ο ίδιος στα γραφεία της εταιρείας με το όνομα «Ξέρω - τουλάχιστον - πού - παν - τα - τέσσερα». Νόμιζε πως θα μπορούσε να τον σώσει, να του προσφέρει νέα πλούτη που θα αντικαθιστούσαν τα παλιά. Επεσε όμως. Εξω και από τα σύννεφα. Οι κακοί εργάτες ήταν περισσότεροι από τους καλούς, κι εικόνα της εταιρείας είχε με τον καιρό διαλυθεί στις συνειδήσεις όσων την θαύμαζαν. Τα κέρδη ήταν ψίχουλα και ο Μονόφθαλμος την είχε ξεχάσει αυτή τη λέξη, είχε ξεχάσει πως θα μπορούσε να μείνει στη ζωή τρώγοντας έστω λίγα από αυτά.

Πάνω στην ταραχή και την έλλειψη παιδείας του, πήρε μια απόφαση που στάθηκε μοιραία. Αντί να απομονώσει τους κακούς, ξέσπασε την οργή του πάνω στους καλούς, κι έπαιξε μάλλον ρόλο η ποσότητα κι όχι η ποιότητα. Κι ένιωσε ο Μονόφθαλμος προς στιγμήν καλά, γιατί οι καλοί έφευγαν με το κεφάλι ψηλά, κι ο ίδιος δεν μπήκε στη διαδικασία να νιώσει τύψεις. Πίστεψε λοιπόν ότι αφού ανακάτεψε την τράπουλα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, όμως οι άσσοι είχαν πια φύγει από το παιχνίδι.

Κι οι κακοί εργάτες έγιναν ακόμη πιο κακοί γιατί συνειδητοποίησαν ότι η κακία τους είχε ισχύ. Κι ο Μονόφθαλμος μπροστά τους γινόταν και πάλι μονόφθαλμος, μιας και τους είχε δώσει να το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται σημαντικοί αφού αυτός, αναλαμβάνοντας τη θέση του διευθυντή, δεν ήξερε να προσδιορίζει τίποτε. Κι έτσι, μέσα σε μια νύχτα, η εταιρεία άλλαξε όνομα, κι από «Ξέρω - τουλάχιστον - πού - παν - τα - τέσσερα», ονομάστηκε «Δεν - ξέρω - καν - που - παν - τα - τέσσερα».

Και έζησαν οι κακοί καλά (ιδού η ειρωνεία), οι καλοί πιο δυνατά και ο μονόφθαλμος έζησε ψάχνοντας το κεφαλαίο του μέσα σε μια θάλασσα από λάθη.

* Οι άνθρωποι έγραφαν ανέκαθεν παραμύθια για να ξεφύγουν μες τη φαντασία τους. Εγώ θα ήθελα να γράψω για να ξεφύγω από την πραγματικότητα που μου επιβάλλεται.