Γερνώντας..

Το σκυλί μου ξερνάει. Ξερνάει γιατί γερνάει. Βήχει και φτύνει τον πόνο του. Κι ίδιοι οι άνθρωποι που το αγαπήσαμε από μικρό, τώρα αποφεύγουμε να το πλησιάσουμε. Αυτά τα καστανά μάτια, που πάντα μου θύμιζαν τα δικά μου και με στήριζαν σιωπηλά κάτι κρύα, χειμωνιάτικα βράδια, τώρα αντιλαμβάνονται την αποστροφή και χαμηλώνουν. Πάνε περίπου οκτώ χρόνια από τότε που γεννήθηκε, οκτώ χρόνια που αν τα πολλαπλασιάσεις με το επτά φτάνουν τα πενήντα έξι ανθρώπινα χρόνια. Αν το σκυλί μου ήταν άνθρωπος θα περίμενε αδίκως να βγει στη σύνταξη, θα έβηχε, θα έφτυνε και θα ξερνούσε. Στην αποστροφή και στις γυρισμένες πλάτες θα μετρούσε χρόνια προϋπηρεσίας και στα δήθεν καλοπροαίρετα χάδια χρόνια δανεικής και αγύριστης επιστοσύνης.

Τώρα που το σκυλί μου είναι σκυλί, καταφέρνει να ξερνάει καθώς γερνάει, και εμείς μένουμε απλώς να γερνάμε, χωρίς να τα έχουμε καταφέρει ποτέ και σε τίποτα.