Το (δικό μου) μέτρημα.

Πάνε...

21 χρόνια από τότε που αποδέχτηκα την πρόσκληση να έρθω σε αυτόν τον κόσμο
20 χρόνια από τότε που έκανα το πρώτο μου βήμα στο καφετί χαλί με τους τεράστιους ρόμβους
19 χρόνια από τότε που κατάφερα να αρθρώσω μια ασυναρτησία που έμοιαζε πολύ με φράση
18 χρόνια από τότε που εκείνες οι φράσεις έγιναν παιχνιδιάρικο ποτάμι
17 χρόνια από τότε που την πεταλούδα έλεγα «πεταβλούβλα» και την καρέκλα έλεγα «καρέλκα»
16 χρόνια από τότε που νόμισα πως κάτι τέτοιο θα παρέμενε για πάντα αστείο
15 χρόνια από τότε που σχημάτισα με δυσκολία το πρώτο «άλφα» μου
και
14 χρόνια από τότε που ζωγράφιζα πια με ευκολία ένα από τα καλύτερα «ωμέγα» μου.

Πάνε...

13 χρόνια από τότε που έπαψε να πονά η κοιλιά μου μακριά από την αγκαλιά της μάνας μου
12 χρόνια από τότε που χώρεσε στις αισθήσεις μου η πρώτη αίσθηση φιλίας
11 χρόνια από τότε που στο βιολετί ποδήλατό μου χάρισα ένα αμήχανο όνομα
και
10 χρόνια από τότε που μαζί με το ψάθινο καλάθι του, άρχισε να αχρηστεύεται και η εικόνα που είχα γι' αυτό.

Πάνε...

9 χρόνια από τότε που το κεφάλι μου έβαλε αιώνιο όρκο να μη μάθει ποτέ γιατί ένας φελλός επιπλέει στο νερό
8 χρόνια από τότε που μέσα από το χαρτί φαντάστηκα να επιπλέω στο νερό εγώ η ίδια αλλά δεν ήταν «εμφάνιση σοβαρού γραπτού εκείνη»
7 χρόνια από τότε που ξύπναγα απότομα στο άκουσμα της καμπάνας
και
6 χρόνια από τότε που κοιμόμουν τις ώρες που έπρεπε για να μην την ακούω.

Πάνε...

5 χρόνια από τότε που αναρωτιόμουν πως θα είναι να θυμάται κανείς το όνομά μου
4 χρόνια από τότε που θυμόμουν εγώ μέρα νύχτα ένα όνομα
3 χρόνια από τότε που ήταν σαν να περπάτησα ξανά από την αρχή και τόσο σταθερά μαζί του
2 χρόνια από τότε που περπάτησε κι αυτό μαζί μου.

Πάει...

1 χρόνος που τα βήματα των ονομάτων μας δεν ακούγονται πια στην ησυχία. Ξεκίνησαν σιγά - σιγά να λιγοστεύουν μέχρι που στέρεψαν πια.

Κι ήρθε...

η ώρα που τα αφήνω όλα πίσω και βρίσκω μπροστά μου έναν εαυτό, που είναι για πρώτη φορά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ό, τι πιο κοντινό σε μένα. Μα ό,τι πιο κοντινό.