Δάκρυα σε τούρτα. (για τη Λίνα)

Το όνομά της ξεκινούσε από Π. Εμείς τη συνηθίσαμε με ένα δισύλλαβο υποκοριστικό από Λ. Η επισήμως Π. και η μεταξύ μας Λ. έχασε τη ζωή της μόλις στα δεκαεφτά της χρόνια. Πέρασε έναν δρόμο χωρίς να τον κοιτάξει και δεν της έδωσε προσοχή ούτε κι εκείνος. Το φορτηγό τη χτύπησε λίγο πριν φτάσει στην πόρτα του λεωφορείου που είχε βάλει τα δυνατά της για να προλάβει. Ηταν Οκτώβριος.

Είναι Οκτώβριος. Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε. Οποιος τη γνώριζε, έμαθε για το μνημόσυνό της μέσα από sms και mail που φρόντισαν να στείλουν συγγενείς και φίλοι. Η νέα της κατοικία βρίσκεται πια σε ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί βρέθηκαν όσοι ένιωσαν την ανάγκη. Εβρεχε από το προηγούμενο βράδυ, δεν σταμάτησε στιγμή να βρέχει εκείνο το πρωί.

Γύρω της μαζεύτηκαν ομπρέλες ανοιχτές. Τα χρώματά τους ήταν σκούρα, μουντά και καταθλιπτικά, όπως η υγρασία στην ατμόσφαιρα, όπως ο λόγος για τον οποίο βρίσκονταν εκεί. Το δικό της αγαπημένο χρώμα όμως ήταν το ροζ. «Εφυγε» ξαπλωμένη μέσα σε ένα ροζ σκοτάδι. Οξύμωρο. Οπως και το γεγονός ότι έπαψε να ζει πριν προλάβει να ζήσει.

Ροζ λουλούδια, ροζ μάλλινη ζακέτα στη φωτογραφία της. Η μητέρα της τα θυμόταν όλα. Η μητέρα της την θυμάται πάντα. Εφερε το μνήμα της κόρης της όσο πιο κοντά μπορούσε στην ζωντανή ανάμνησή της. Να ξεχωρίζει από μακριά το λάθος που συντελέστηκε.

Το χώμα της έχει χρώμα. Εχει πέτρα, λευκά βότσαλα και ένα γαλαζοπράσινο υλικό που σχηματίζει μια λίμνη, με νεράϊδες και πλαστικές μέλισσες. Μοιάζει με εκείνες τις παιδικές τούρτες, που τις καλύπτει ένα ζελέ στο χρώμα της θάλασσας, που πάνω του χτίζεται ένα ολόκληρο παραμύθι με ήρωες ζαχαρωτούς.

Μοιάζει, δεν είναι. Αν ήταν τούρτα, το βουβό κλάμα θα γινόταν ηχηρό γέλιο. Και το σφίξιμο στο στομάχι θα ήταν από αυτό το γέλιο. Και τα γυαλισμένα μάτια θα ήταν από τα γλυκά δάκρυα που φέρνει αυτό, όχι από εκείνα του πόνου. Τα δάκρυα που πέφτουν σε ένα χώμα καμωμένο σαν να ‘ναι τούρτα, όσο κι αν στερεύουν δεν παύουν να κυλάνε ποτέ. Και δεν την ξεπλένουν ποτέ.