Γράμματα - αριθμοί σημειώσατε διαχρονικότατο Ενα

Στον επάνω όροφο, υπάρχουν ξανθές κυρίες κλεισμένες πίσω από υποψίες γυάλινων προστατευτικών. Ισως και πλαστικών, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Από τα χέρια τους περνούν λεφτά και αυτό τις κάνει να νιώθουν ότι έχει νόημα η ζωή τους. Τα προστατευτικά ανοίγουν μόνο σε ένα σημείο, εκεί που σκύβεις να τους μιλήσεις και προσπαθούν να σου αρπάξουν την ανάσα για να νιώσουν πώς είναι να αναπνέεις με καθαρά πνευμόνια, ανέγγιχτα από μωβ, πράσινα και πορτοκαλί τοξικά των χαρτονομισμάτων.

Λίγο πιο μέσα, άλλοι τρεις άνθρωποι που ασχολούνται μονάχα με αριθμούς καλούνται να συναναστραφούν με ανθρώπους που όλη τους η ζωή είναι τα γράμματα. Ποτέ στην ιστορία δεν πέτυχε αυτή η συνύπαρξη, γιατί να αλλάξει κάτι τώρα; Τους βλέπω και τους λυπάμαι, αναγκασμένοι να αρκεστούν σε ρηχά 6 ή 7, ανήμποροι να τα διατυπώσουν σαν έξι ή εφτά, ανίκανοι να βάλουν λίγο χρώμα στη ζωή που τους απαρίθμησαν. Αυτοί πάλι με κοιτάζουν και γελάνε, απροκάλυπτα,  μιας και η ανοχή μου τους το επιτρέπει.  Αυτή η ανοχή που σχετίζεται απόλυτα με μια εσωτερική αντοχή, με το «τ» να ενώνει τις δυο λέξεις κι εκείνους να αδυνατούν να αποκρυπτογραφήσουν τη σχέση της ανοχής, της αντοχής, του «τ» και του ανθρώπου που στέκεται απέναντί τους.