κι εγώ γράφω το πρώτο κείμενο που θα στολίσει το blog μου. Είναι η πρώτη φορά που θα τρέξω σαν πρόβατο μπροστά από μια κάλπη για να επιλέξω ποιον θέλω να με κυβερνήσει. Ελπίζω μονάχα να μην συμπεριφερθώ σαν πρόβατο και πιστεύω ότι δεν θα το κάνω.
Δίπλα στον δρόμο που έχει σκοτώσει γύρω στις πέντε ψυχές, υπάρχει μια αφίσα που μιλάει για "απόφαση ευθύνης''. Εκεί, στην στάση Καπνομάγαζα. Και ξέρεις κάτι; Καπνομάγαζα και αποφάσεις ευθύνης δεν πάνε μαζί. Ούτε η αφεντομουτσουνάρα σου ταιριάζει δίπλα σε ένα ρέμα που φουσκώνει με την πρώτη σταγόνα βροχής. Και κανένας σας δεν ταιριάζει σε έναν δρόμο χωρίς φώτα, σε μια παράγκα που κάποτε έμενε μια φουκαριάρα πόρνη και τώρα μένει ένας μετανάστης που απλώνει τα ρούχα του στο κοντάρι μιας ελληνικής σημαίας.
Δεν πηγαίνει ''πρωτα ο πολίτης''...Τελευταίος και καταιδρωμένος πάει. Οπως η κυρία με τον Μάιλο, που πηγαίνει κάθε μέρα στο εκκλησάκι της γωνίας για να ανάψει ένα κερί. Και επιστρέφει κάθε μέρα για να αλλάξει την πάνα μιας πεθεράς που δεν την θέλησε ποτέ για νύφη της. Οπως ο τύπος με τα αστεία μαύρα γυαλιά που έρχεται με τον καφέ του κάθε πρωί στο απέναντι πάρκο και ''κάνει τα τηλεφωνά του''. Κι ας του λέει η ευγενική κοπέλα ότι το υπόλοιπο του λογαριασμού του δεν επαρκεί για να πραγματοποιήσει εκείνη την κλήση. Και καμία άλλη κλήση. Μόνο επίκληση...
Την Κυριακή ξέρω πολύ καλά τι θα κάνω. Και δεν θα λυγίσω σε κανένα πόλεμο. Κι ας μου λένε ότι άλλαξα μυαλά με το που μπήκα στη σχολή μου. Κι ας μου λένε ότι ξέφυγα από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω. Θα κάνω αυτό που δεν θα μου χρεώσει εφιάλτες την νύχτα και θα με αφήσει να κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδηση.
Εχω δει εφιάλτες τέτοιου είδους και ήταν ξεκάθαροι. Είχα ξεμείνει λέει σε ένα έρημο σταυροδρόμι, έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα. Εκλαιγα με λυγμούς γιατί είχα χτυπήσει πόρτες πολιτικών γραφείων και ζήτησα ρουσφέτια...Εκλαιγα και μούσκεψα μέχρι και το μαξιλάρι μου. Και μετά ξύπνησα.
Εχει πολύ καιρό που ξύπνησα. Και εχω βάλει όρκο με τον εαυτό μου να μην χτυπήσω ποτέ τέτοιες πόρτες. Δεν θα φωνάξω συνθήματα για γραβατωμένες μαριονέτες, δεν θα κολλήσω αφίσες για ξιπασμένα ανδρείκελα, δεν θα τσαλαπατήσω τον εαυτό μου για μια θεσούλα του κερατά.
Γι ' αυτό ξέρω και τι θα ψηφίσω την Κυριακή και γιατί θα το ψηφίσω.Οχι γιατι πιστεύω σε αυτό αλλά γιατί πιστεύω στο δικαίωμα της ψήφου. Και αυτό το δικαίωμα θα το εξα - σκίσω, βάζοντας μπροστά τη δική μου λογική.
Δίπλα στον δρόμο που έχει σκοτώσει γύρω στις πέντε ψυχές, υπάρχει μια αφίσα που μιλάει για "απόφαση ευθύνης''. Εκεί, στην στάση Καπνομάγαζα. Και ξέρεις κάτι; Καπνομάγαζα και αποφάσεις ευθύνης δεν πάνε μαζί. Ούτε η αφεντομουτσουνάρα σου ταιριάζει δίπλα σε ένα ρέμα που φουσκώνει με την πρώτη σταγόνα βροχής. Και κανένας σας δεν ταιριάζει σε έναν δρόμο χωρίς φώτα, σε μια παράγκα που κάποτε έμενε μια φουκαριάρα πόρνη και τώρα μένει ένας μετανάστης που απλώνει τα ρούχα του στο κοντάρι μιας ελληνικής σημαίας.
Δεν πηγαίνει ''πρωτα ο πολίτης''...Τελευταίος και καταιδρωμένος πάει. Οπως η κυρία με τον Μάιλο, που πηγαίνει κάθε μέρα στο εκκλησάκι της γωνίας για να ανάψει ένα κερί. Και επιστρέφει κάθε μέρα για να αλλάξει την πάνα μιας πεθεράς που δεν την θέλησε ποτέ για νύφη της. Οπως ο τύπος με τα αστεία μαύρα γυαλιά που έρχεται με τον καφέ του κάθε πρωί στο απέναντι πάρκο και ''κάνει τα τηλεφωνά του''. Κι ας του λέει η ευγενική κοπέλα ότι το υπόλοιπο του λογαριασμού του δεν επαρκεί για να πραγματοποιήσει εκείνη την κλήση. Και καμία άλλη κλήση. Μόνο επίκληση...
Την Κυριακή ξέρω πολύ καλά τι θα κάνω. Και δεν θα λυγίσω σε κανένα πόλεμο. Κι ας μου λένε ότι άλλαξα μυαλά με το που μπήκα στη σχολή μου. Κι ας μου λένε ότι ξέφυγα από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω. Θα κάνω αυτό που δεν θα μου χρεώσει εφιάλτες την νύχτα και θα με αφήσει να κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδηση.
Εχω δει εφιάλτες τέτοιου είδους και ήταν ξεκάθαροι. Είχα ξεμείνει λέει σε ένα έρημο σταυροδρόμι, έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα. Εκλαιγα με λυγμούς γιατί είχα χτυπήσει πόρτες πολιτικών γραφείων και ζήτησα ρουσφέτια...Εκλαιγα και μούσκεψα μέχρι και το μαξιλάρι μου. Και μετά ξύπνησα.
Εχει πολύ καιρό που ξύπνησα. Και εχω βάλει όρκο με τον εαυτό μου να μην χτυπήσω ποτέ τέτοιες πόρτες. Δεν θα φωνάξω συνθήματα για γραβατωμένες μαριονέτες, δεν θα κολλήσω αφίσες για ξιπασμένα ανδρείκελα, δεν θα τσαλαπατήσω τον εαυτό μου για μια θεσούλα του κερατά.
Γι ' αυτό ξέρω και τι θα ψηφίσω την Κυριακή και γιατί θα το ψηφίσω.Οχι γιατι πιστεύω σε αυτό αλλά γιατί πιστεύω στο δικαίωμα της ψήφου. Και αυτό το δικαίωμα θα το εξα - σκίσω, βάζοντας μπροστά τη δική μου λογική.
1 σκέψεις:
εξαιρετικό
Δημοσίευση σχολίου